02 aug, 2005 Galerij geleerden
Van de studietijd zijn mij, misschien nog wel meer dan de stof, de hoogleraren bijgebleven. De dood van Wim Duisenberg herinnert me aan hem en menig ander voorbeeld.
Tijdens mijn jaartje theologie verzorgde hoogleraar sociologie Kees Schuyt, sinds kort lid van de Raad van State, de wereldlijke inbreng. Het waren in de maatschappij van eind jaren ’60 razend interessante colleges. Economisch socioloog Ernest Zahn oogste later bij mij niet minder bewondering; in zijn boek “Regenten, rebellen en reformatoren” houdt de in Tsjechoslowakije geboren Zahn Nederland en de Nederlanders een zeer heldere spiegel voor.
In mijn eerste jaar economie in Rotterdam trof ik CBS-boegbeeld Begeer voor statistiek, Tinbergen-adept Jan Pronk voor ontwikkelingseconomie en laafde ik me aan de charismatische welzijnseconoom Lambers. Zijn toenmalige medewerker Hans Becker gaf geengageerde werkcolleges. Deze later baanbrekende topbestuurder van de Stichting Humanitas vatte zijn levensvisie en -werk in 2003 samen in het op zijn proefschrift gebaseerde boek “Levenskunst op leeftijd” over geluk bevorderende zorg in een vergrijzende wereld.
Bij mijn overstap naar de Universiteit van Amsterdam trof ik macro-econoom Wim Duisenberg en zijn medewerker Dick Meijs, die later als veelbelovend topman van de ABN Amrobank jammerlijk verongelukte. Fascinerend waren de colleges externe organisatie van Anton Dreesman, de belezen wetenschapper, slimme koopman en verwoed verzamelaar van kunst, een sinds de Gouden Eeuw steeds zeldzamer wordende combinatie van talenten en passies.
Openbare financiën volgde ik bij de gerespecteerde meester op dat gebied Goedhart en zijn gezel Victor Halberstadt, snel daarna zelf hoogleraar en langdurig kroonlid van de SER. En de beminnelijke Jan Lambooy tenslotte knede me in het vak regionale economie en introduceerde me al tijdens de studie bij de Kamers van Koophandel. Zij waren echte inspiratiebronnen die ik nu dertig jaar later nog immer respecteer.