14 jan, 2010 1e klasse
Vandaag kwam ik weer in het mooie station waar mijn eerste treinreis begon, een reis die iemand extra onvergetelijk voor me maakte.
Als 12-jarige zou ik deelnemen aan een fietsvakantie met schoolgenoten, maar omdat ik mijn arm gebroken had maakte ik de reis naar Groesbeek per trein. De rector van de school zou mij vergezellen en wachtte me op in Haarlem, waar ik vanuit Leimuiden per bus naar toe was gekomen. Hij zag dat ik mijn ogen uitkeek en daarmee verried dat ik niet eerder met de trein had gereisd. Leimuiden lag en ligt niet aan het spoor en mijn actieradius was toen nog beperkt. De man vroeg me een ogenblik te wachten, ging terug naar het loket en keerde weer met kaartjes voor de eerste klasse. Met dat genereuze gebaar werd mijn eerste treinreis een heel bijzondere ervaring, temeer daar we tot Nijmegen een eigen coupe deelden en ik aan het raam gekluisterd kon blijven. Daardoorheen zag ik, als polderjongen alleen verre einders gewend, voor het eerst glooiende landschappen en ook de hellingen van het talud, waarboven naar ik later leerde Oosterbeek lag, mijn huidige woonplaats. De dankbaarheid voor het gebaar van Aad Nijs voel ik nog iedere keer wanneer ik het mooie treinstation van Haarlem betreed of verlaat.